Κάθε Σάββατο ή Κυριακή το ίδιο τροπάριο… Λυκόπουλα, πράσινα καπέλα και κοντά παντελονάκια…

Κάνουν έναν κύκλο σε ένα μεγάλο ξύλινο κοντάρι και μετά ένας μεγαλύτερος κύριος με κοντό παντελονάκι και αυτός φωνάζει δύο Λυκόπουλα να πάνε προς το κοντάρι με τις σημαίες που αν δεν κάνω λάθος το λένε Ιστό…

Μετά…; Μετά για είκοσι ολόκληρα λεπτά μάς παίρνουν τα αυτιά με το παιχνίδι τους… Τι κυνηγιούνται με μαντήλια στις ζώνες τους, τι παίζουν με μπάλα διάφορα παιχνίδια και επιτέλους μετά ηρεμούν… Να σας πω την αλήθεια, δεν καταλαβαίνω και πολλά… Όλα αυτά τα βλέπω κάθε Σάββατο ή Κυριακή από το παράθυρο του δωματίου μου, εκεί που έχω μέσα τον ηλεκτρονικό μου υπολογιστή για να παίζω…, αλλά εδώ που τα λέμε θα προτιμούσα να ήμουν με τα άλλα παιδάκια στην αυλή απέναντι…

Τι να κάνουν άραγε; Πώς αποφασίζουν το τι θα παίξουν; Κάνουν και μαθήματα; Διαβάζουν κάτι στο σπίτι; Ασχολούνται με αθλήματα; Πηγαίνουν Εκδρομές; Κάνουν επισκέψεις σε εκκλησίες και μουσεία; Τους αφήνουν να χρησιμοποιήσουν πλαστελίνες και πηλό με τις ώρες; Να ζωγραφίζουν; Να φτιάχνουν κούκλες για κουκλοθέατρο; Να ασχολούνται με άλλα θέματα, όπως το να βοηθάνε ανθρώπους που έχουν ανάγκη…; Τα κάνουν όλα αυτά άραγε;;;

Απ’ την άλλη; Ξέρουν ότι τα μικρά Λυκόπουλα, είναι ζωηρά και ότι τους αρέσει να παίζουν συνεχώς; Πως ό,τι βρουν στο δρόμο το μαζεύουν για να κάνουν συλλογές; Ότι τους αρέσει να κάνουν συμμορίες; Πως συνεχώς ρωτάνε για να μάθουν; Πως τους αρέσει να φαντάζονται πως είναι πειρατές και ότι με ένα μεγάλο ξύλο μπορούν να μιμηθούν τον πιο καλό ξιφομάχο ή ακόμα και τον Ζορό;

Και κάθε φορά βλέπω τα μεγάλα παιδιά που συνήθως ντύνονται λίγο περίεργα… μία φοράνε ένα κόκκινο μαντήλι στο κεφάλι και βάζουν και ένα βουλωμένο μάτι…. Και αντί για χέρι έχουν έναν μεγάλο γάντζο…

Τι ντύνονται καλικάτζαροι…τι ντύνονται Οβελίξ…. τι ντύνονται Λούκυ Λουκ…. Μα καλά… πώς το κάνουν αυτό;

Γιατί το κάνουν αυτό; Πώς μαντεύουν το τι αρέσει στα παιδιά να παίζουν; Τα ρωτάνε κάθε Κυριακή;

Και φυσικά, το πρόβλημά μου είναι το εξής: Δεν έχω πάντα την τύχη να κάθομαι κάθε Κυριακή για να τους χαζεύω…

Είναι φορές που τα βλέπω να μαζεύονται, να σηκώνουν τη σημαία στον Ιστό τους…. να λένε αυτά τα “Ρα ρα ρα Αγέλη με χαρά” και μετά βγαίνουν και περιμένουν το λεωφορείο, μετά εξαφανίζονται, μετά κάθομαι μόνος και πάω στον υπολογιστή μου για να παίξω ώσπου χωρίς να το καταλάβω, περνάνε 2 ώρες περίπου και τσουπ!!! Να και ακούω και πάλι τραγούδια και πάλι φωνές… Και… ναι κοιτάζω από το παράθυρο και τα βλέπω να κατεβαίνουν από το λεωφορείο στη στάση απέναντι από το σπιτάκι τους.

Ένα πρωί τα πέτυχα με σακίδια και φεύγανε πάλι…. και μάλιστα αυτό το κάνουν πολύ συχνά… και μετά όταν έρχεται το απόγευμα τα βλέπω να έρχονται με τα πουκάμισα να κρέμονται, οι κάλτσες τους κατεβασμένες και από τα σακίδια να κρέμονται κορδόνια και να σέρνονται στο δρόμο. Αλλά φαίνονται όλοι τόσο ικανοποιημένοι και χαρούμενοι…. είναι πάρα πολλές οι στιγμές που πραγματικά τα ζηλεύω. Πάρα πολύ τα ζηλεύω!!!

…Και εντάξει… έχουν όρεξη να παίζουν, έχουν όρεξη να τραγουδάνε, έχουν όρεξη να πάνε να δούνε θέατρο…σινεμά…κάποια στιγμή όλα αυτά δεν τελειώνουν; Κάποια στιγμή δεν θα αναγκαστούν να παίξουν το ίδιο παιχνίδι; Να πουν το ίδιο τραγούδι; Τι στο καλό έχουν…μήπως έχουν κανένα σακούλι με παιχνίδια, με τραγούδια και ιστορίες; Δεν μπορεί, κάποιο κόλπο θα έχουν για να είναι τόσο αστείρευτοι….

Κι όμως, όποτε τους βλέπω ποτέ δεν παίζουν τα ίδια παιχνίδια και να λένε τα ίδια τραγούδια.

Τελικά… με όλα αυτά που έχω δει… αυτά τα μεγάλα παιδιά που προχθές άκουσα πως τα φωνάζουν γερόλυκους, με έπεισαν…!!!

Δείχνουν…. αλλά τι λέω δείχνουν… Είναι τόσο καλοί και φιλικοί με τα Λυκόπουλα, που τους εμπιστεύεται κανείς με την πρώτη ματιά.

Αλήθεια… σας συστήθηκα…; Σας μιλάω τόση ώρα, σαν να είμαστε ξένοι!

Και ξέρετε κάτι; Ολα αυτά που αναρωτιώμουν αν τα κάνουν….μπορώ πλέον να σας απαντήσω.Με λένε Βασίλη-Πέτρο…. Εδώ και δύο χρόνια ανήκω και εγώ στην παρέα των Λυκοπούλων απέναντι από το σπίτι μου και… δεν τους βλέπω πια από το παράθυρο…

Ναι τα κάνουν… Και παίζουμε και κάνουμε χειροτεχνίες και τραγουδάμε και πάμε εκδρομές στα βουνά και πάμε και βαρκάδες και μαθαίνουμε πάρα πολλά πράγματα… πράγματα που δεν προλαβαίνουν να μας τα δείξουν στο σχολείο ή στο σπίτι. Γι’ αυτό σας λέω, ελάτε να γραφτείτε στα Λυκόπουλα… είναι ωραία εδώ, αλήθεια σας λέω!!!